Hoe was het?

Hoe was het? Vraagt mijn moeder
En ik zeg: mama, ik ben ongelofelijk moe, maar ik kan niet slapen. De indrukken buitelen over elkaar heen. Ik heb het gevoel alsof ik twaalf dagen in een achtbaan heb gezeten. Omhoog, omlaag, opzij en meermalen over de kop. Waar moet ik beginnen met vertellen? Ik heb geroken en geproefd van een andere realiteit, niet eens zo heel ver hier vandaan. Mijn ogen zijn geopend, voor een wereld waarvan ik slechts vermoedde dat ie bestond. En ik geloof het soms nog steeds niet. Ik vergat soms waar ik vandaan kwam en ik vergat soms waar ik naar toe ga. Ik heb tijd nodig om na te denken over wie ik wil zijn en wat ik wil doen. Even stilstaan, uitrusten, om een nieuw begin te maken.

Hoe was het? Vraagt mijn vriend of vriendin
En ik zeg: Ik ben van mensen gaan houden die ik nog maar twaalf dagen ken. Mezelf blootgegeven en laten zien zoals ik dat hier misschien maar zelden doe. Hoe komt dat toch? We hebben samen gelachen en gehuild, gedanst; alles gedeeld. Ik ken mezelf niet meer terug, alsof er in de spiegel tegenover mij een ander mens staat. Ik heb zoveel ontdekt over mezelf. En ik ben nog lang niet klaar. Deze reis begint pas net. En ik heb besloten om mezelf niet meer te verschuilen. Mijn grootste angst is niet om klein te zijn. Mijn grootste angst is om groots te zijn. Grenzeloos te stralen. En als ik straal geef ik andere mensen de ruimte om dat ook te doen. En te groeien. Samen de hemel in. Ik, jij, zij, wij.

Hoe was het? Vraagt mijn broer of zus
En ik zeg: ik begrijp het niet. Ik heb mensen ontmoet die niets hebben om trots op te zijn. In de slums, op straat, het platteland. Die hun bed naast een hoop afval hebben staan, onder plastic slapen. Ik ben verbitterd door het onrecht dat vrouwen en kinderen wordt aangedaan, de uitzichtloosheid van hun bestaan. Mensen die niet verder denken dan de dag van morgen. En toch, als ik naar ze glimlachte, glimlachten ze terug. Waar halen ze die kracht vandaan? De liefde? Het plezier? Waar hebben we het nog over? De files, de economie, voetbal… Ik hou ermee op, voortdurend denken aan mezelf en alles wat ik niet heb. Ik heb besloten om vanaf nu, heel simpel, dankbaar te zijn.

Hoe was het? Vraagt een vriend
En ik zeg: ik heb ervaren wat het is om te geven, onvoorwaardelijk. Ik heb mensen ontmoet die alles hadden, die een succesvolle carrière hebben opgegeven om er te zijn voor mensen die het echt nodig hebben, zoals Jason. Ik heb mensen ontmoet die zelfs het weinige dat ze hadden besloten te delen met anderen. Er zijn twee momenten: nu en te laat. Ik heb besloten niet langer te wachten. Zodat ik op een dag in de spiegel kijk en eerlijk tegen mezelf kan zeggen kan zeggen: “I am the difference I wish to see in the World.” Zoals Gandhi zei. Iedereen kan de wereld verbeteren. Het is gewoon een kwestie van beginnen. En geloof me, ik ben nog maar net begonnen.

Hoe was het? En ik zeg tegen de wereld:

Als de wereld opnieuw zou worden uitgevonden
Met of zonder zorgen
Met of zonder schuld en schaamte
Dan zouden wij besluiten
Hoogstwaarschijnlijk
Eeuwig van elkaar te houden
Elkaar vast te houden
Omdat een nieuw begin uitzonderlijk zou zijn

Ik heb jou nodig

Weer in Nederland

Ik ben weer terug. Na een geweldige bijzondere ervaring van twee weken in India. Het voelt echt of ik veel langer ben weggeweest. Zo veel gedaan zo veel gezien. Rijden door een chaotische stad, mooie gebouwen bekijken, Pabo-studenten uit India ontmoeten, lesgeven op verschillende basischolen, naar de kerk, lopen door sloppenwijken...

Ik ben echt dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken. Ik zal zeker nog een keer iets degelijks willen doen en ervaren. Het is mooi om groei en glimlachen te zien in een land met veel armoede. Prachtig om te zien hoe één vrouw zo trots is op haar kinderen die naar school gaan en diploma's krijgen terwijl ze zelf in een klein illegaal zelf gemaakt huisje woont en twee meter verder naar de wc gaat met de rest van de mensen uit haar sloppenwijk. Onbegrijpelijk maar mooi om te zien.

Hier zijn wat foto's van de reis.